Waterontzilting

"Wil je me alsjeblieft een glas water brengen?" vraagt Lily aan Max, terwijl ze guitig met haar wimpers knippert. Max ligt op zijn rug, genietend van de warme zon en verroert niet. Lily vraagt het hem opnieuw. Hij staat op en toont haar de mooie, eindeloze zee die voor hen ligt. "Alsjeblief. Gewoon even duiken en je kan zoveel water drinken als je wilt. " Vervolgens smeert hij zich nog wat in met extra zonnebrandolie en gaat opnieuw liggen.

“Max!  Ik bedoel drinkwater!” zegt Lily ter verduidelijking. “Ik kan toch geen zeewater drinken. Wil je dat ik ziek word?”

“Je zal niet ziek worden, enkel wat hallucinaties en dan misschien wat hersenschade. Je drinkt er best niet te veel van”, zegt hij flemend.

Lily beseft dat het een verloren zaak is. Ze staat op, zet haar hoed op om zichzelf tegen de heldere Griekse zon te beschermen en loopt naar de kiosk.  Ze koopt water en keert terug. Max ziet haar en gaat rechtop zitten wachten. Als ze dichterbij komt reageert hij teleurgesteld “Heb je er ook voor mij mee?”

Lily knipoogt. "Zie je de Middellandse Zee daar dan niet liggen? Haal daar maar wat water als je wilt ", antwoordt ze.
"Dat zou niet efficiënt zijn, weet je", begint Max, die beslist om een van zijn favoriete onderwerpen opnieuw naar boven te brengen. "Om zeewater te drinken, moeten we het eerst ontzilten, dat is niet efficiënt. Het kost te veel energie ".

"Excuseer; leef jij nog in de 21e eeuw? Toen waterontzilting niet energie-efficiënt was ", zegt Lily spottend. "Tegenwoordig drinkt een zeer groot deel van de bevolking gezuiverd of ontzilt water".
Max staat op en zet een gepassioneerde preek in. “Het ontzilten van water”, begint hij, “is veel duurder dan het pompen van zoet water uit rivieren of grondwater of zelfs van gerecycleerd water. Alhoewel, omdat in het verleden veel mensen geen toegang hadden tot zoetwaterbronnen moesten wetenschappers op zoek gaan naar drinkbaar water op plaatsen waar het in overvloed voorkwam, namelijk de zee.”

Met behulp van membranen hebben wetenschappers al geruime tijd water kunnen filteren. In principe zijn alle membranen materialen met kleine gaatjes erin die grotere deeltjes tegenhouden terwijl ze kleinere doorlaten. Als de gaten klein genoeg zijn laten zij enkel watermoleculen door en houden alle andere buiten. Deze methode kon ook giftige deeltjes uit water halen. Maar het is een dure manier om water te ontzilten.

Een andere methode die gebruikt werd om het zout en andere schadelijke stoffen te scheiden was zout water koken en daarna verzamelen van de stoom ervan. Maar dit bleek ook te inefficiënt.”
Lily drinkt wat water uit haar flesje en vraagt hem of hij wist dat de mens uit meer dan 70% water bestaat. Max begrijpt niet waar ze naartoe wil met deze vraag en stopt even met praten.

Lily vertelt hem dat eens te meer, de natuur al de oplossing voor het probleem gevonden heeft. Biomimetrische membranen! Mensen, dieren en planten zijn gemaakt van cellen. Het buitenste deel van elke cel is een membraan. En in een verscheidenheid van verschillende dierlijke en plantaardige cellen, bevatten deze membranen een speciaal soort eiwit genaamd aquaporine.

Water kan snel door het celmembraan stromen met behulp van aquaporines terwijl andere moleculen dit niet kunnen. Aquaporines binden zich selectief aan watermoleculen zodat zij alleen doorgelaten worden. Dit type watertransport is zeer efficiënt en wordt gebruikt om waterontziltingsmembranen te verbeteren en de operationele en energiekosten te verlagen.

 
Max is onder de indruk en nog steeds dorstig. Terwijl hij haar feliciteert probeert hij het flesje uit haar handen te gritsen. Lily is hem te snel af.

"Als je water wil drinken, zal je ofwel naar de kiosk moeten lopen of je persoonlijk ontziltingsbedrijf hier op het prachtige eiland Kreta opstarten. Is dat duidelijk?" Vraagt ze.